- التهاب بافت لثه (ژنژیویت؛ gingivitis) ، عبارت است از نوعی بیماری غیر مخرب بافت اطراف دندان (بیماری پریودونتال) که شایعترین نوع آن، ژنژیویت ایجاد شده در واکنش به پلاک چسبیده به سطوح دندانی است و شایعترین بیماری پریودونتال به شمار میآید.
– التهاب لثه در صورت عدم درمان به سمت پریودونتیت (periodontitis) پیشرفت میکند که فرم مخرب بیماری پریودونتال است.
– در افراد سالم، لثه و بافتهای استخوان پشتیبان دندانها به وسیله رشتههای بافت همبند به سطح ریشه دندانها متصل هستند. به رشتههای مزبور، «رشتههای لثهای» گفته میشود. این واحد عملکردی، «پریودونتیوم» (periodontium) نامیده میشود. در التهاب لثه، فرآیندی التهابی در بافت لثه موجب از دست رفتن موقت این سیستم اتصال لثهای میشود که در صورت بازگشت فرآیند التهابی، به طور کامل قابل برگشت است و از این رو، به التهاب لثه، بیماری پریودونتال غیرمخرب گفته میشود زیرا رشتههای لیگامان (وتر) پریودونتال را از بین نمیبرد. وقتی که فرآیند التهابی شروع به از بین بردن رشتههای پریودونتال و یا استخوان میکند، التهاب لثه به سمت پریودونیت پیشرفت مینماید.
– علائم: علایم التهاب لثه عبارتند از: تورم لثه، تغییر رنگ لثه به قرمز روشن یا بنفش؛ حساس یا دردناک شدن لثه در لمس؛ براق شدن لثه؛ خونریزی لثهها به دنبال مسواک زدن آرام و به ویژه به دنبال استفاده از نخ دندان؛ و پوسیدگی دندان.
– تشخیص: تشخیص التهاب لثه به وسیله دندانپزشک صورت میگیرد. ممکن است برای تشخیص وجود علائم پریودونیت از رادیوگرافی یا میل زدن پریودونتیوم و نیز سایر روشها استفاده شود.
– درمان: درمان التهاب لثه با استفاده از برطرف کردن عامل بیماری انجام میشود. کاهش باکتریهای دهان ضرورت دارد. استفاده از آنتی بیوتیک (به ویژه مترونیدازول)، دهان شویه، نخ دندان، محلول آب اکسیژنه، جراحی لثه، تمیز کردن و کورتاژ لثه و برس proxa ممکن است ضرورت پیدا کند.
– پیشگیری: با استفاده از رعایت بهداشت دهان (شامل مسواک زدن و کشیدن نخ دندان به طور روزانه)، و شستشو با محلول دهان شویه (آب نمک، الکل یا کلرهگزیدین) صورت میگیرد. از جمله محلولهای دهان شویه حاوی کلر هگزیدین، میتوان محلول اورال – بی (Oral-B) را نام برد.
– عوارض: عوارض التهاب لثه عبارتند از: لق شدن و افتادن دندان، عود التهاب لثه، پریودونتیت، عفونت یا آبسه لثه یا استخوان فک، عفونت میکروبی و زخمی شدن لثه ها.